Pasje

Zastanawiam się nad tym jaki procent ludzi w Polsce inwestuje w siebie, a konkretnie w samorozwój. Nie musi to być coś finansowego, a na przykład po prostu czas poświęcony na rozwój pewnych umiejętności, pasji lub czegoś w tym rodzaju. Prawie każdy ma rzecz, która go interesuje i sprawia mu przyjemność, ale nie jest przy tym głupim zabijaniem czasu. Niektórzy piszą opowiadania, jeszcze inni robią zdjęcia. Ogólnie rzecz biorąc dla wszystkich coś się znajdzie, a czasem nawet więcej niż jedne hobby. Jednak ilu ludzi tak naprawdę poświęca tym swoim zainteresowaniom uwagę i je rozwija?

Tego nie wiem, ale wiem jedno jest to jedna z rzeczy, które nadają życiu sens. Nie mówię, że jedyna, ale bez tego tracimy istotną część tego kim jesteśmy i po co żyjemy. Rozwijając swoje zainteresowania nie tylko zabijamy w głupi sposób czas jak w przypadku grania w gry komputerowe, ale także oddajemy coś światu. Nie wszyscy oczywiście będą z tego powodu sławni i znani, ale jednak zwiększamy to co stanowi dziedzictwo naszego gatunku w mniejszym lub większym stopniu.

Według mnie jest to w pewnym stopniu podobne do wydania potomka na świat, bo zostawiamy jakiś ślad po sobie i tym samym pokazujemy, że na świecie istniała lub wciąż istnieje osoba, która to wykonała. Chociaż prawdę mówiąc nie mam jeszcze potomka, więc nie mogę tego w pełni osądzić.

Patrząc na to z mojego ateistycznego punktu widzenia jest to pewien sposób na osiągniecie nieśmiertelności. Można powiedzieć, że jest to cel w całkowicie bezcelowym świecie. Punkt na końcu naszej ziemskiej drogi, który sami sobie kreujemy, a nie jest on nam dany z góry. Jest to też w pewien sposób przedstawienie pewnej bardzo ważnej części ateizmu, a mianowicie samostanowienia o sobie. Wbrew pozorom jest to coś co odróżnia ateistę od większości wierzących, którzy mają jakieś z góry narzucone zasady i obietnice celu w życiu.